Rüzgar enerjisi ne kadar yeşil? Bu basit bir soru değil. Elbette rüzgar karbon emisyonu olmadan esiyor ama onu yakalamak kolay değil. Rüzgar türbinlerinin inşası ve montajı, çelik, beton, cam elyafı, bakır ve kalıcı mıknatıslarda kullanılan neodim ve disprosyum gibi daha egzotik malzemeler gibi yüzlerce ton malzeme gerektirir.

Hepsinin bir karbon ayak izi var. Çelik yapmak, metalurjik kömürün yüksek fırınlarda yakılmasını gerektirir. Madencilik metalleri ve nadir topraklar enerji yoğundur. Ve beton üretimi çok miktarda karbondioksit yayar.

Rüzgar ve güneş enerjisi söz konusu olduğunda, bu emisyonların neredeyse tamamı önden yüklenmiştir. Bu, kömür ve doğal gaz yakılırken emisyonların sürekli olarak meydana geldiği fosil yakıtlı elektrik santralleriyle çelişir.

Bu büyük bir ayrım. Ama ne kadar önemli? Bernstein Research’teki analist Deepa Venkateswaran bunu inceledi.

Ulusal Yenilenebilir Enerji Laboratuvarı, Vestas, Siemens Gamesa Yenilenebilir Enerji ve Bernstein tahminleri gibi kuruluşlardan alınan verilere atıfta bulunan Venkateswaran, rüzgar türbinlerinin karbon ayak izine en büyük katkının çelik, alüminyum ve parçaları bir arada tutan epoksi reçineler olduğunu belirledi. karbon etkisinin %30’unu çelik kule, %17’sini beton temel ve %12’sini karbon fiber ve fiberglas kanatlar oluşturuyor.

İyi haber: Ekipmanın onlarca yıllık ömrü boyunca karbon maliyetini amorti eden Bernstein, rüzgar enerjisinin kömürle çalışan elektrik santrallerinden %99, doğal gazdan %98 ve sürpriz bir şekilde %75 daha az karbon ayak izine sahip olduğunu belirledi. güneş.

Daha spesifik olarak, rüzgar türbinlerinin üretilen kilovat saat elektrik başına ortalama sadece 11 gram CO2 emisyonu oluşturduğunu hesapladılar. Bu, güneş enerjisi için 44 g/kwh, doğal gaz için 450 g ve kömür için 1.000 g gibi muazzam bir rakamla karşılaştırılıyor.

Ancak hepsini geride bırakan orijinal büyük ölçekli sıfır karbonlu güç kaynağı, 9 g/kwh ile nükleer güç.

Teknoloji sayesinde, bu istatistikler statik değildir. Offshore rüzgar türbinleri, General Electric’in Haliade X, 100 metre uzunluğunda bıçaklara sahip ve 14 megavat üretiyor. Bu tür canavarların karbon ayak izi 6 g/kwh kadar düşebilir.

Ve sözde yeşil çeliğin ortaya çıkışı sayesinde daha düşük bir trend sergiliyor olabilirler. İsveçli şirketler Hybrit ve H2 Green Steel, yılda milyonlarca ton yeşil çelik üretmek için milyarlarca yatırım yapıyor. Demir cevherini pik demire dönüştürmek için geleneksel bir yüksek fırını ateşlemek için metalurjik kömür yakmak yerine, yenilenebilir enerji yoluyla elektroliz edilmiş yeşil hidrojen kullanacaklar.

 Eski fotovoltaik panelleri ve türbin kanatlarını geri dönüştürerek rüzgar ve güneş enerjisi projelerinin arka ucundaki karbon ayak izini azaltmak için de çalışıyorlar.

İtalya’da Sasil adlı bir şirket yılda 3.500 ton eski güneş panelini geri dönüştürmeyi hedeflerken, Fransa’da Veolia panel geri dönüşüm kapasitesini yılda 4.000 tona çıkarmayı planlıyor. Bir yumurtayı çözmek kadar kolay. Arizona Eyaletinde araştırmacılar, güneş pillerinden kalay, bakır ve kurşun gibi metalleri nitrik asit, ardından hidroflorik asit ve sodyum hidroksit banyolarında çözerek çıkarmak için elektrokimyasal süreçler üzerinde çalışıyorlar.

Malzeme bitmeyecek – Uluslararası Yenilenebilir Enerji Ajansı, 2050 yılına kadar kümülatif olarak 78 milyon metrik ton eskimiş güneş paneli atığı ve on milyonlarca ton eski türbin kanadı ile uğraşmak zorunda kalacağımızı tahmin ediyor.

Plastikle bir arada tutulan karbon fiber ve fiberglas kompozitlerden yapılan bu bıçakların geri dönüştürülmesi daha zordur. Rüzgar çiftliği operatörleri, türbinlerini yaklaşık on yılda bir yükseltme veya “yeniden çalıştırma” eğilimindedir; bu da, tipik olarak arazi dolgusu olan eski kanat yığınları ile sonuçlanır.

Giderek artan bir şekilde bu eski bıçaklar mütevazı yeni kullanımlar için kullanılıyor – kırılıyor, öğütülüyor ve dolgu maddesi olarak çimentoya ekleniyor.

 

 

Feyza YALÇIN
Laboratuvar Yöneticisi

 

KAYNAKLAR
https://www.forbes.com/